Permacultuur kan worden beschreven als een matrix van ethische waarden en praktische principes op basis waarvan een toolkit voor het plannen en ontwerpen van duurzame menselijke leefomgevingen wordt gerealiseerd.
Permacultuur principes zijn korte statements die samen een checklist vormen als leidraad voor de onvermijdelijk complexe opties in het ontwerpen en ontwikkelen van duurzame systemen. De principes zijn universeel, hoewel de methoden om ze in de praktijk te brengen sterk variëren naar gelang plaats en situatie. De principes zijn ook van toepassing op persoonlijke, economische, sociale en economische re-organisaties.
De wetenschappelijke fundering van de permaculturele ontwerpprincipes ligt in de moderne ecologische wetenschappen en in het bijzonder in de tak van de ecologie die men systeemecologie noemt. Andere intellectuele disciplines, zoals landschapsgeologie en etnobiologie, hebben concepten bijgedragen die zijn verwerkt tot ontwerpprincipes.
Elk principe is als een deur naar het labyrint van het systeemdenken. Elk voorbeeld dat een principe illustreert, belichaamt ook andere principes; het zijn denkgereedschappen die ons helpen bij het identificeren, ontwerpen en evoluerend ontwikkelen van oplossingen.